φανατισμός…

I'll keep you hidden

Πολλοί μπερδεύουν τη φαντασία με την αμαρτία, με την αναξιοπρέπεια.

Φοβούνται το τέρας που μπορεί να ζει μέσα τους και που με την βοήθεια της φαντασίας, θα αποκαλυφθεί.

Αυτό έχει να κάνει με την παιδεία ενός ανθρώπου, μπορεί και να έχει σχέση με τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, όποιες κι αν είναι αυτές. Μπορεί να προέλθει ακόμα κι από χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ή από το μίσος που αισθάνεται για τον εαυτό του.

Πάρτε παράδειγμα τους ανθρώπους που λειτουργούν με φανατισμό, όποια κι αν είναι τα πιστεύω τους. Αριστερούς, κεντρώους, μουσουλμάνους, χριστιανούς, εβραίους…οποιονδήποτε λειτουργεί με φανατισμό. Έχω παρατηρήσει ότι ο φανατικός λειτουργεί 100% δημόσια , δεν λειτουργεί ποτέ ιδιωτικά. Δεν έχει ιδιωτική ζωή. Ο φανατικός ενδιαφέρεται πάντα περισσότερο για σένα παρά για τον εαυτό του. Είναι πάρα πολύ αλτρουιστής. Θέλει να σε αλλάξει. Συνεχώς λέει ότι σε αγαπάει και θέλει να σε αλλάξει. Όλη την ώρα όμως ασχολείται με τα δικά σου. Αν καπνίζεις , θέλει να σου αλλάξει αυτή τη βλαβερή συνήθεια. Για το καλό σου. Αν ψηφίζεις, θέλει να σου αλλάξει αυτό που ψηφίζεις, πάλι για το καλό σου. Πέφτει συνεχώς στο λαιμό σου να σε αγκαλιάσει. Αν αποδειχθεί ότι τελικά δεν αλλάζεις και τόσο εύκολα, τότε θα σε στραγγαλίσει.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, σου έχει καθίσει στο λαιμό.

—  Άμος Οζ,  ΒΗΜΑgazino,29 Μαίου 2005 —

ο Δήμιος του έρωτα…

Munch - Seperation, 1896

«Κάθε φορά που βλέπουμε το πρόσωπό του…τις δικές μας ιδέες για αυτόν αναγνωρίζουμε», έγραψε ο Προυστ.

Δυο πληγωμένοι παρεξηγούν αυτό που βλέπουν στον άλλον. Και οι δυο βλέπουν την αντανάκλαση του δικού τους παρακλητικού, πληγωμένου βλέμματος και την μπερδεύουν με την επιθυμία και με την ολοκλήρωση. Είναι και οι δυο τους πουλάκια με σπασμένα φτερά, που το καθένα προσπαθεί να πετάξει κρατημένο από ένα άλλο τραυματισμένο πουλί.

Οι άνθρωποι που νιώθουν άδειοι δεν θεραπεύονται ποτέ, αν ενωθούν με έναν άλλον ατελή άνθρωπο.

Αντίθετα, δυο πουλιά με σπασμένα φτερά ζευγαρωμένα προχωρούν προς μια πολυ ασταθή πτήση. Όσο και να κάνουν υπομονή, δεν πρόκειται να πετάξουν. Και στο τέλος θα πρέπει να ξεκολλήσουν το ένα  από το άλλο κι οι πληγές τους να τυλιχτούν με χωριστούς επιδέσμους.

….

Αν συσχετιζόμαστε με τους ανθρώπους , θεωρώντας ότι μπορούμε να τους κατηγοριοποιήσουμε, δεν πρόκειται ούτε να τους  αναγνωρίσουμε ούτε να αναπτύξουμε τα μέρη , τα ζωτικά τους  μέρη που ξεπερνούν την κατηγοριοποίηση.

Η σχέση που διευκολύνει την ωρίμανση πάντα προϋποθέτει  ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να αναγνωρίσεις πλήρως τον άλλον.

—–   «Ο Δήμιος του έρωτα», Irvin Yalom, εκδ. ΑΓΡΑ —-