Εξετάσεις Ελληνομάθειας

 

Η Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης, πρόκειται να διοργανώσει το 

 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013 

 

εξετάσεις για την πιστοποίηση της Ελληνικής γλώσσας και στοιχείων της Ελληνικής ιστορίας και του Ελληνικού πολιτισμού για υπηκόους τρίτων χωρών, που επιθυμούν να υποβάλουν αίτηση υπαγωγής στο καθεστώς του επί μακρόν διαμένοντος.

 

Δυνατότητα συμμετοχής στις εξετάσεις πιστοποίησης έχουν όσοι/ες είναι υπήκοοι τρίτων χωρών (όχι πολίτες Ευρωπαϊκής Ένωσης) με τις εξής προϋποθέσεις:

 

• να είναι ηλικίας 16 ετών και άνω
• να μένουν νόμιμα στην Ελλάδα
• να μην έχουν ζητήσει άσυλο ή αναγνωριστεί ως πρόσφυγες

 

Περισσότερες πληροφορίες για τις εξετάσεις και τη διαδικασία υποβολής αιτήσεων των υποψηφίων θα ανακοινωθούν στο προσεχές διάστημα στην ιστοσελίδα της ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ.

 

Πληροφορίες θα δίνονται, επίσης, στα τηλέφωνα: 213.131.1667 [-1652, -1655, -1678]

 

 

 

history of modern art – Barbizon

 

 

history of modern art – Biedermeier and pre_Raphaelites

Biedermeier – PreRaphaelites

history of modern art – Realism

περί λογοκρισίας…3

 

Αλ. Αλεξανδράκης - "Συνοικία το όνειρο", 1961

Λογοκρισία στον κινηματογράφο – Στον ελληνικό κινηματογράφο

Στον 20^ο αιώνα, ο κινηματογράφος αποτελούσε μια ακόμα μορφή έκφρασης και επικοινωνίας. Όπως υποστηρίζει ο δημοσιογράφος/κριτικός κινηματογράφου, Ronald Bergen, οι ταινίες δεν γίνονται για ένα συγκεκριμένο κοινό αλλά για να εκφραστεί ό ίδιος ο δημιουργός[1] – ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

Οι Γαλλικές ταινίες «Οι επισκέπτες της νύχτας», 1942, και η «Τα παιδιά του  παραδείσου», 1945, χρησιμοποίησαν την αλληγορία ως μέσο για να αποφύγουν τη Γερμανική λογοκρισία.

Η Ιταλική κυβέρνηση απαγόρευσε το Νεορεαλισμό, θεωρώντας ότι μείωναν οι ταινίες αυτού του ύφους, το εθνικό της κύρος. Στη δε Ρωσία, ο  Αϊζενστάιν έπεσε σε δυσμένεια και παροπλίστηκε παροδικά, έως το τελευταίο του έργο «Ιβάν ο Τρομερός» , με το οποίο μετέδιδε την αίσθηση της μεγαλειώδους ισχύος του Ρωσικού έθνους.

Στα πρώτα του χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος, αντιμετώπισε ένα σωρό από αντιπαραγωγικούς νόμους, που έκοψαν κυριολεκτικά τα πόδια στους πρώτους κινηματογραφιστές, αναγκαστικά αδράνησε ,π.χ. επί Παγκάλου η αστυνομία απαιτούσε να ελέγχει κάθε ταινία και χρειαζόταν άδειά της για το γύρισμα κάθε σκηνής σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, που λειτούργησε και μετά σαν αυστηρή λογοκρισία. [2]

Στην Ελλάδα της χούντας, με τις άγριες διώξεις , τα στρατόπεδα και τις φυλακές εξορίας, σκηνοθέτες και ηθοποιοί ταλαιπωρηθήκανε. Στην περίπτωση του «ο Θιάσος»[3] , 1975,ταυ Θεόδωρου Αγγελόπουλου, που αναφέρεται στην περίοδο μετά τον εμφύλιο, ο σκηνοθέτης υπέβαλε στη λογοκριτική επιτροπή μια άσχετη σύνοψη σεναρίου και συνέχισε τα γυρίσματα με απίθανα τεχνάσματα.[4]

Δεν είχε την ίδια τύχη και η ταινία «Κιέριον»[5] του Δήμου Θέου, η πρώτη ανοιχτά πολιτική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, που καμουφλαρισμένη ως φιλμ νουάρ, αποτελεί μια σύγχρονη μεταφορά της υπόθεσης Πόλκ. Η ταινία απαγορεύτηκε και προβλήθηκε μετά την πτώση της χούντας.

Έντονη ήταν και η αντίδραση για το έργο « Συνοικία το Όνειρο» (1961), σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη, με την Αλίκη Γεωργούλη, την Αλέκα Παΐζη και τον Μάνο Κατράκη, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Με σενάριο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και του συγγραφέα Κώστα Κοτζιά, ο Αλεξανδράκης γυρίζει την ταινία με δική του ευθύνη, ενώ όλοι όσοι συνεργάζονται δανείζονται χρήματα για να βγουν τα έξοδα. Η ταινία δημιουργεί πολιτική θύελλα, αντιδράσεις από την τότε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή , καθώς, σύμφωνα με τον υφυπουργό τύπου της ΕΡΕ Τριανταφυλλάκο ,δυσφημούσε την εικόνα της ευημερούσας Ελλάδας . Η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε με επεισόδια, καθώς η αστυνομία αποπειράθηκε να εμποδίσει την είσοδο του κοινού στον κινηματογράφο και η παρακολούθηση της ουσιαστικά κατέληξε να είναι πράξη αντίστασης. [6]

Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2006[7], και στην ομιλία «Αγγίζοντας το κοινό σας», στις 28.11.2006, ο Αλέξανδρος Σεφεριάδης, σκηνοθέτης της ταινίας  « ‘Όλα για τίποτα» μίλησε για ένα νέο είδος λογοκρισίας στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο: «Υπάρχουν θέματα, όπως ο εθνικισμός και η ομοφυλοφιλία, τα οποία δεν μπορούμε εύκολα να ακουμπήσουμε, καθώς θεωρούνται ταμπού. Πρόκειται για ένα είδος αυτολογοκρισίας».

Στην ίδια συζήτηση ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος, σκηνοθέτης της ταινίας «Πανδώρα», υποστήριξε ότι η μεγαλύτερη λογοκρισία της εποχής είναι η διανομή: «Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις με μια ταινία, αλλά το πιθανότερο είναι να μη την δει ποτέ το κοινό, αν δεν αρέσει στους διανομείς».

Η επανάσταση στο διαδίκτυο- blogs

η αντίδραση των bloggers σε περιορισμούς έκφρασης...

Με τη διάδοση του Ίντερνετ ήλθε και η νέα επανάσταση στον τομέα της πληροφόρησης. Εκεί ο καθένας μπορεί να αντλήσει εύκολα οποιαδήποτε πληροφορία, χωρίς κανένα περιορισμό, τουλάχιστον στις περισσότερες χώρες. Όλοι μας δυναμικά μπορούμε να είμαστε χρήστες του διαδικτύου εφόσον έχουμε το στοιχειώδη εξοπλισμό και στοιχειώδεις γνώσεις.  Και πια τίθεται το θέμα δικαιώματος επιλογής των ενηλίκων, τα δεδομένα όμως αλλάζουν όταν πρόκειται για ανήλικους.  Η οργάνωση « Άρθρο 19» , που δημιουργήθηκε στη Μ.Βρετανία και πήρε το όνομά της από το 19^ο άρθρο της Παγκόσμιας Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , δρα παγκοσμίως και έχει στόχο την καταπολέμηση της λογοκρισίας , την προώθηση της ελευθερίας της έκφρασης και το δικαίωμα πρόσβασης ακόμα και στις κρατικές πληροφορίες, σε κάθε πολίτη κάθε χώρας.

Πρόσφατα υπήρξε μια αντίδραση από τον blog-οχώρο . O αγγλικός όρος blog προέρχεται από το weblog το οποίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ως ιστολόγιο. Το weblog είναι επινόηση του Jorn Barger από τον Δεκέμβριο του 1997.[8] Το blog είναι ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο , όπου ο καθένας μπορεί να καταγράφει σκέψεις και απόψεις και είναι ανοικτό και προσβάσιμο σε όλους.

Στην Ελλάδα η περίπτωση του blogme.gr και η σύλληψη του Αντώνη Τσιπρόπουλου [9]-ιδιοκτήτη του blogme.gr- το 2006,πυροδότησε συζήτηση για τη λογοκρισία στα ιστολόγια, καθώς και έντονες αντιδράσεις από την ελληνική μπλογκόσφαιρα. O κ. Τσιπρόπουλος στο site, το οποίο διατηρούσε επώνυμα και χρησιμοποιώντας την τεχνική RSS, αυτόματα αναδημοσίευε κείμενα από ελληνικά blog, δημοσίευσε κείμενο που υπήρχε στο funel.blogspot.com, το οποίο σατίριζε τον κ. Λιακόπουλο. Ο κ. Λιακόπουλος κατέθεσε μήνυση κατά παντός υπευθύνου με αποτέλεσμα τη σύλληψη του «aggregator» κ. Τσιπρόπουλου.

Πιο πρόσφατα, το Φεβρουάριο του 2008, οι ελληνικές σε συνεργασία με τις αμερικανικές αρχές δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος σταμάτησαν τη λειτουργία του ενημερωτικού blog press-gr.blogspot.com. To συγκεκριμένο blog είχε δεχτεί δεκάδες μηνύσεις προς τους διαχειριστές του blog για κατηγορίες όπως δυσφημίσεις και προσβολές της προσωπικότητας προσώπων της δημόσιας ζωής.

Το ίδιο χρονικό διάστημα ξεκινούν ξανά συζητήσεις και προτάσεις για τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου για το Διαδίκτυο στην Ελλάδα. Σε γενικές γραμμές παρόμοια περιστατικά [10] συνεχίζουν να συμβαίνουν με αποτέλεσμα το ζήτημα λογοκρισία στα blog να έρχεται όλο και πιο συχνά στο προσκήνιο. Σαν απάντηση οι Έλληνες bloggers δημιούργησαν και δημοσίευσαν ένα κώδικα δεοντολογίας, το «μανιφέστο των blogs» [11]

Σε πολλές περιπτώσεις θα λέγαμε ότι πρόκειται για δημοσιογραφία πολιτών, πολιτικό σχολιασμό ή διακίνηση πληροφοριών ανεξάρτητες

με όσα κατά καιρούς προβάλλουν τα ΜΜΕ. Αυτοί που γράφουν δεν υπόκεινται σε κανένα έλεγχο , π.χ. ΕΣΡ, και κυρίως,οι περισσότεροι δεν είναι επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Όσοι γράφουν έχουν συνήθως  ελεύθερη την καταγραφή σχολίων κι άλλοι επιτρεπτή μόνο κατόπιν εγκρίσεως. Έτσι , το τι καταγράφει και δημοσιεύει ο καθένας είναι στην κρίση του , όπως και στην κρίση εκείνου που την/τον διαβάζει και αφήνει σχόλια. Τηρούνται λοιπόν οι βασικοί κανόνες που θέτει ο κάθε ιστοχώρος που φιλοξενεί το ιστολόγιο (blog)

——–

Οι διαφυγές του Μπόρχες

 

« Ξέρω ότι όλοι τους αντιτίθενται στην ιδέα της λογοκρισίας στα λογοτεχνικά έργα. Όσο για μένα πιστεύω ότι η λογοκρισία μπορεί να δικαιολογηθεί, υπό τον όρο να ασκείται έντιμα και να μη χρησιμεύει για να σκεπάζει καψόνια προσωπικά, φυλετικά ή πολιτικά.»[12]

Στέλλα Ο.Λιάτου 

Ιστορικός – Αρχαιολόγος

ΜΑ Μουσειολογίας

---

[1] http://www.filmfestival.gr/2006/index.php?page=newsdetails&ln=en&box=news&id=152

[2] http://cinema1.pblogs.gr/2008/02/ellhnikos-kinhmatografos.html

[3] http://toaromatoutragoudiou.blogspot.com/2009/12/o.html

[4] http://www.perizitito.gr/product.php?productid=90326

[5] http://www.cinemainfo.gr/cinema/theory/prepublish/dimostheos/index.html

[6] http://www.culturenow.gr/greek-cinema .html

[7] http://www.filmfestival.gr/2006/index.php?page=newsdetails&ln=en&box=news&id=152

[8]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF

[9] http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_05/11/2006_204034

[10] http://www.tovima.gr/society/article/?aid=258302

[11] http://www.nylon.gr/social-media/greek-blogs-manifesto/

[12] Αναστάσης Βιστωνίτης, Λογοτεχνική θεματολογία, ΒΗΜΑ, 9.8.1998

Λογοκρισία …part 2

Απολυταρχία και λογοκρισία

Από τα τέλη του 15^ου έως και τον 18^ο αιώνα, οι κυβερνήσεις στον καθολικό κόσμο προσπάθησαν να ελέγξουν την παραγωγή εντύπων. Για παράδειγμα, ο βασιλιάς Ερρίκος Η΄ το 1543 απαγόρευσε σε άντρες μέσου ή χαμηλού επιπέδου και σε όλες τις γυναίκες , εκτός από αυτές που είχαν ευγενική καταγωγή, την ανάγνωση της Βίβλου.

Στη δε Γαλλία από το 1760 έως το 1790 τα έργα των δημοφιλέστερων συγγραφέων δημοσιεύονταν κυρίως εκτός χώρας, καθώς στο πλαίσιο της απόλυτης μοναρχίας που επικρατούσε, πάνω από 800 συγγραφείς, τυπογράφοι και βιβλιοπώλες φυλακίστηκαν στη Βαστίλη.

Στη λίστα των απαγορευμένων βιβλίων, περίοπτη θέση κατείχαν τα έργα του Ρουσσώ, όπου στηλίτευε τις ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων.

Επίσης, ο κυριότερος εκπρόσωπος του Διαφωτισμού, ο Βολταίρος, εξορίστηκε επειδή ήταν υπέρμαχος της ατομικής ελευθερίας και της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης.

Το 1830 στη Γαλλία επιβλήθηκε αυστηρότατη λογοκρισία , η οποία εντάθηκε το 1835, προκειμένου να προστατευτεί η μοναρχία. Αυτό αποτέλεσε ένα από τα αίτια της επανάστασης του 1848. Ένας από τους παραγωγικότερους Γάλλους συγγραφείς μάλιστα, ο Βίκτωρ Ουγκώ, μεγάλωσε τη λίστα των απαγορευμένων βιβλίων με το « Οι Άθλιοι».

Διώξεις και αποκλεισμό Εβραίων υπήρξαν στο απολυταρχικό καθεστώς της Πρωσίας, ενώ στην Ολλανδία ο Σπινόζα διώχθηκε για τις θεωρίες του πάνω στη σχέση πνεύματος και ύλης. Στη δε Ρωσία ο μεγάλος συγγραφέας Φ.Ντοστογιέφσκι, αγωνιστής κι επαναστάτης, εξευτελίστηκε και βασανίστηκε επειδή εναντιώθηκε στην πολιτική του τσάρου Νικόλαου Ά.

Η λογοκρισία απλώθηκε και στη ζωγραφική: σάλος δημιουργήθηκε με την παρουσίαση στο Salon de Paris Το 1863 των έργων του Manet, «πρόγευμα στη χλόη» και «Ολυμπία», τα οποία θεωρήθηκαν άκρως προκλητικά.

Νεώτερα χρόνια

Τη ναζιστική περίοδο δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις μαζικής καύσης βιβλίων, όπως αυτή του 1933 στο Βερολίνο, από μια μαινόμενη ναζιστική νεολαία. . Ο κορυφαίος γερμανός πεζογράφος Τόμας Μαν[1], αυτοεξορίστηκε αλλά τα βιβλία του ,σε αντίθεση με εκείνα του αδερφού Χάινριχ, δεν κάηκαν.

Στην Ισπανία , οι φασίστες  του Φράνκο το 1936 εκτέλεσαν[2] το μεγάλο αντιφασίστα συγγραφέα και ποιητή Λόρκα[3].

Ο σκοταδισμός , ο νέο-συντηρισμός και ο πουριτανισμός δεν υποχώρησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η διάδοση ιδεών μέσω των βιβλίων κυνηγήθηκε άγρια στις νεότερες δεκαετίες.

Στη δεκαετία του ’50 στο χορό μπήκαν και τα έργα επιστημονικής φαντασίας, προκαλώντας συζητήσεις κι αντιδράσεις.

Η νέα μορφή λογοκρισίας είναι το μποϊκοτάζ που έκαναν κατά καιρούς σε βιβλία αλυσίδες βιβλιοπωλείων , καταδικάζοντάς τα είτε σε εμπορική αποτυχία είτε σε περικοπές. Ο «ανένδοτος» αγώνας που κήρυξε η εκκλησία και οι διαδηλώσεις πιστών εναντίον των βιβλίων «Ο Κώδικας ντα Βίντσι» και « Τα Ευαγγέλια του Ιούδα», είναι μια άτυπη μορφή λογοκρισίας.

Η πιο σκληρή χώρα σε αυτό το σημείο είναι η Ιρλανδία , η οποίο δεν έχει επιτρέψει την κυκλοφορία του βιβλίου της Madonna, «Sex».

Δικαίωση και αισιοδοξία συνιστά η βράβευση του Ρώσου συγγραφέα Σολζενίτσιν[4] από τον πρόεδρο Πούτιν το 2007. Ο συγγραφέας αποκάλυψε την ωμότητα στα σταλινικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τα έργα «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» και «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», προκαλώντας την οργή των σοβιετικών αρχών και τη στέρηση της σοβιετικής του υπηκοότητας το 1974. Τελικά ο συγγραφέας επέστρεψε στη Ρωσία το 1994 , μετά από 20ετή εξορία.

Η λογοκρισία στην ελληνική λογοτεχνία

Στην Ελλάδα η στρατιωτική χούντα λογόκρινε αυστηρότατα ακόμα και τα βιβλία ελλήνων κλασσικών. Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη ήταν απαγορευμένη, καθώς και κάθε έργο που γεννούσε έστω την υποψία ύπαρξης κομμουνιστικών ιδεών. Να σημειωθεί ότι το ίδιο έργο ήταν για πολλές δεκαετίες απαγορευμένο στις ΗΠΑ, με βάση τον ομοσπονδιακό νόμο του 1873 περί αισχρολογίας. [5]Την  περίοδο της χολυντας επίσης είχαμε δημόσια καύση βιβλίων του Δ. Σολωμού, Κ.Παλαμά, Ν.Καζαντζάκη και ξένων όπως των Ντοστογιέφσκι, Ζολά, Τολστόι, κά.

Περιπτώσεις παρόμοιων διωγμών σε άλλες χρονικές στιγμές:

• Η πάπισσα Ιωάννα, του Ροΐδη, για βλασφημία.
• Ο τελευταίος πειρασμός, και Καπετάν Μιχάλης , του Καζαντζάκη
• Το ποίημα του James Kirkup , όπου παρουσιάζει το Χριστό πάνω στο σταυρό να κάνει ομοφυλοφιλικές σκέψεις , 1976
• Το Μν, του Μίμη Ανδρουλάκη
• Το 2001 θύελλα αντιδράσεων προκαλεί η προσωρινή απόσυρση του μυθιστορήματος «Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές»  της Έρσης Σωτηροπούλου, με το χαρακτηρισμό του ως πορνογραφικό[6].

Στέλλα Ο. Λιάτου

---

[1]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BD

[2] Ο τάφος του ποιητή δε βρέθηκε ποτέ, παρά τις ελπίδες που έθρεψαν οι έρευνες το 2009.

[3]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF_%CE%93%CE%BA%

CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%AF%CE%B1_%CE%9B%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B1

[4] http://www.e-grammes.gr/article.php?id=2731

[5] http://www.angelfire.com/ma4/andreou/censorship.htm

[6] Το χρονικό της προσωρινής απόσυρσης τπου Ζινγκ-Ζανγκ, TA ΝΕΑ, 15.04.08, 25.04.08, 04.05.08

Η λογοκρισία στην Ευρώπη…part 1

Το εξώφυλλο του Index, 1542

Λογοκρισία ονομάζεται ο έλεγχος του  λόγου και άλλων μορφών ανθρώπινης έκφρασης.  Σε πολλές περιπτώσεις ασκείται από κυβερνητικά όργανα.

Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν την Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της οποίας το άρθρο 19 γράφει:  «Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του καθενός να διατηρεί ανενόχλητος τις απόψεις του καθώς επίσης του δικαιώματος να αναζητά και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες με οποιοδήποτε μέσο  σε όλο το κόσμο.»[1]

Η λέξη προέρχεται από το γαλλικό censure, συνέχεια του ρωμαϊκού censor, ο οποίος ήταν ο τιμητής, ο αξιωματούχος που κατέγραφε την περιουσία κάθε Ρωμαίου πολίτη, καθώς και κριτής του βίου του με σκοπό τον εντοπισμό παραβάσεων και την τιμωρία. Στα μεσαιωνικά χρόνια έφτασε να σημαίνει τα πειθαρχικά μέτρα εκ μέρους της Εκκλησίας. Τον 18^ο αιώνα περιορίστηκε στη δήλωση του επίσημου ελέγχου των διαφόρων εκδόσεων, αρχικά από την Εκκλησία και κατόπιν γενικότερα. Αυτή τη σημασία απέδωσε το ελληνικό σύνθετο λογο+κρισία, το οποίο πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Αδαμάντιο Κοραή και τον Κωνσταντίνο Κούμα.[2]

Πρώιμη λογοκρισία

Οι απαρχές της τοποθετούνται στην αρχαία Ελλάδα , όπου τα θεατρικά έργα προτού «διδαχθούν» , υποβάλλονταν στον επώνυμο άρχοντα και μόνο όταν εκείνος τα ενέκρινε, «έδιδε χορό», δηλαδή επέτρεπε τη δημόσια παρουσίασή τους. Ο Πλάτωνας μάλιστα συνηγορούσε για τη λογοκρισία βασιζόμενος στη γενικότερη αντίληψή του για την παιδαγωγική θεώρηση του κράτους και στην ιδέα ότι ο καλλιτέχνης , όταν μιμείται πρόσωπα, πράξεις ή αισθήματα αξιοκατάκριτα, μπορεί να παρακινήσει και το κοινό να τα μιμηθεί.

Ανατολική εκκλησία

Ο χριστιανισμός έγινε ο θρησκευτικός κυρίαρχος στη λεκάνη της Μεσογείου και η λογική που κυριαρχούσε στη θρησκευτική πολίτική του Βυζαντίου ήταν «ένας θεός, μια θρησκεία, μια αυτοκρατορία». Σύντομα καταρτίστηκε ένας κατάλογος αιρέσεων, ενώ ο Θεοδόσιος Α’ έκλεισε τους αρχαίους ναούς και οδήγησε στο λιντσάρισμα της φιλοσόφου Υπατίας. Ο Ιουστινιανός πάλι , ήταν εκείνος που το 529μΧ σφράγισε την Ακαδημία Αθηνών με διάταγμα, που απαγόρευσε τη διδασκαλία των παγανιστών. Επιπλέον έχουμε διώξεις, κάψιμο βιβλίων, καταστροφή έργων της αρχαίας ελληνικής τέχνης και μια ιδιότυπη λογοκρισία στα Ιερά βιβλία των Εβραίων, που έπρεπε να διαβάζονται από συγκεκριμένη μετάφραση.

Δυτική εκκλησία

Στη Δυτική Ευρώπη η αντίληψη ότι η ενότητα της πίστης αποτελεί το στήριγμα της ενότητας του κράτους, επέβαλε το θεσμό της Ιεράς Εξέτασης (Santa Inquisitio). Με τον όρο αυτό εννοούνται τέσσερεις διαφορετικοί θεσμοί , που δημιουργήθηκαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες , αλλά αποτελούν εκφράσεις του ίδιου πνεύματος:

• Η μεσαιωνική Ιερά Εξέταση, που γεννήθηκε το 1227, με τη συστηματική δίωξη αιρετικών στη Β.Ιταλία.
• Η Ισπανική Ιερά Εξέταση, που δημιουργήθηκε από τον Πάπα Σίξτο Δ΄, το 1480 , με προτροπή των Ισπανών βασιλέων Φερδινάρδου Β΄ και Ισαβέλλας ,  της οποίας υπήρξε θύμα και ο Ελ Γκρέκο. Καταργήθηκε το 1834.
• Η Πορτογαλική Ιερά Εξέταση,  που ιδρύθηκε το 1536 από το βασιλιά της Πορτογαλίας , Ζοάο ΙΙΙ, ανάλογη με την Ισπανική Ιερά Εξέταση.
• Η Ρωμαϊκή Ιερά Εξέταση, από τον Πάπα Παύλο Γ’ το 1542.

Η Δυτικο-Ευρωπαϊκή Ιερά Εξέταση προσπάθησε να εξοντώσει τους μη-Χριστιανούς, αποκαλώντας τους συλλήβδην αιρετικούς, γιατί απειλούσαν την απολυταρχία της δίδυμης εξουσίας, εκκλησιαστικής και κοσμικής. Στην Ισπανία, το εβραϊκό πρόβλημα, βασικός άξονας της πολιτικής των Ισπανών βασιλέων και το αραβικό στοιχείο που ζούσε εδώ και αιώνες σε ευημερούσες κοινότητες, προκάλεσαν την έχθρα των παλαιών και «γνήσιων» Χριστιανών. Το 1482 και το 1492 ξεκίνησε  η εξόντωση των Εβραίων στην Ανδαλουσία και τη Γρανάδα αντίστοιχα.

Μόνο στην Ευρώπη 50.000 έως 100.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο από την Ιερά Εξέταση, και έως περίπου 200.000 δικάστηκαν, βασανίστηκαν ή/και πέθαναν στην φυλακή ή κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων, μέσα στην περίοδο 1300-1800. [3]

 

Index Librorum Prohibitorum

To 1542, προκειμένου να επαναπροσδιοριστούν τα δόγματα της Καθολικής πίστης, συγκλήθηκε το συμβούλιο του Τρέντο, το οποίο υιοθέτησε τη λογοκρισία των βιβλίων για να εμποδίσει τις αιρετικές ιδέες να διαφθείρουν τις συνειδήσεις των πιστών. Έτσι μια επιτροπή συνέταξε ένα κατάλογο γραπτών που δεν έπρεπε να διαβάζονται, τον περίφημο Κώδικα των απαγορευμένων βιβλίων(Index). Από καιρό σε καιρό γίνονταν αναθεωρήσεις της λίστας αυτής.[4] Παρά ταύτα,  ο πρώτος κατάλογος αυτού του είδους εμφανίστηκε στην Ολλανδία , το  1529.[5]

Η Ρωμαϊκή εκκλησία 

Τον 16^ο αιώνα η καθολική εκκλησία επιχείρησε να ελέγξει όλο και περισσότερο την τέχνη και τη σκέψη, ενώ η επιστήμη αντιμετωπίστηκε εξαρχής ως απειλή.

Ο Τζορντάνο Μπρούνο καταδικάστηκε και θανατώθηκε στην πυρά το 1600, επειδή δίδασκε την ύπαρξη πλειάδας άλλων κόσμων και την ηλιοκεντρική θεωρία.

Το 1633 η Ιερά Εξέταση ανάγκασε μετά από δίκη το Γαλιλαίο , να αποκηρύξει τη θεωρία του σχετικά με την κίνηση της Γης.

Ο Leonardo da Vinci έκανε τους ανατομικούς του πειραματισμούς κρυφά τη νύχτα.

Ο φιλόσοφος και αλχημιστής Γιόχαν Φάουστ εκδιώχθηκε από το Λούθηρο για διαβολικές πράξεις κι επέζησε στη μνήμη όλων μέσω θρύλων , σαν αυτό σχετικά με το ότι πούλησε την ψυχή του στο διάβολο.

Το έργο του Μιχαήλ Άγγελου, «Δευτέρα Παρουσία»,  στην Καπέλα Σιστίνα, κατηγορήθηκε ότι έκανε το παρεκκλήσι να μοιάζει με πορνείο, επειδή παρουσίαζε πολλά γυμνά σώματα. Έτσι, ένας κατά τα άλλα άσημος μαθητής του, ο Daniele da Volterra, επενέβη και κάλυψε τη γυμνότητα κι έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο « ο βρακωτής».

Ακόμα και ο Ολλανδός ανθρωπιστής και θεολόγος Έρασμος, απομονώθηκε και το έργο του συμπεριλήφθη στον Κώδικα , μια που η μετάφρασή του για την Καινή Διαθήκη στη λατινική και ελληνική γλώσσα προκάλεσε την αντίδραση της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Στέλλα Ο. Λιάτου

---

[1] ^]The Universal Declaration of Human Rights, 1948.

[2] Γ. Μπαμπινιώτης, Ετυμολογικό λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, Κέντρο Λεξικολογίας,, Αθήνα 2010

[3] http://www.artofwise.gr/html/categories_content/anadromes/ieraeksetasi.html

[4] Ε.Μ.BURNS, Ευρωπαϊκή Ιστορία, εκδόσεις Επίκεντρο, Θες/κη 2006, σ.217

[5] http://el.wikipedia.org/wiki/Index_Librorum_Prohibitorum

Μία νέα πρόταση : οίκος-Μουσείο

« Αμέσως μόλις βλέπω πίνακα ανακοινώσεων, προθήκες, βελούδινα σχοινιά , χαλιά και διδακτικά βοηθήματα, ένα χάσμα ανοίγει ανάμεσα σε μένα και στον χώρο. Ένα σπίτι μετατράπηκε σε μουσείο». Αυτή είναι η άποψη  του Simon Jenkins, συγγραφέα του « England’s Thousand Best Houses”

Πολλοί επιμελητές ιστορικών σπιτιών θα έλεγαν περήφανοι ότι οι οικίες αυτές δεν είναι μουσεία αλλά μοιάζει σαν να κατοικούνται ακόμα. Όμως σε πολλές από αυτές, που έχουν μετατραπεί σε μουσεία, η όλη προσπάθεια δεν έχει κερδίσει το στοίχημα  με την επικοινωνία με τους επισκέπτες τους. Ο επιμελητής σε μουσεία αυτής της μορφής, έχει μια δύσκολη αποστολή: να παρουσιάσει ένα έργο όπου οι ηθοποιοί του δεν είναι πια διαθέσιμοι να βγουν στη σκηνή. Το πρόβλημα αυτό πρέπει να ξεπεραστεί με νέες τεχνικές  στην παρουσίαση, ώστε να γίνει εφικτό ένα οπτικοποιημένο μήνυμα από το παρελθόν.

Κάποιοι υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει ανάγκη ερμηνείας σε ένα ιστορικό σπίτι. Οι ιστορικές οικίες διατηρούν το αποτύπωμα των ιδιοκτητών τους, κάτι που πάει πιο βαθειά από τις οικογενειακές φωτογραφίες ή τα λουλούδια.  Αν έχεις μια συλλογή αλλά δεν έχεις χώρο  ή έχεις το χώρο αλλά χωρίς συλλογή, χρειάζεται ως επιμελητής να είσαι δημιουργικός. Αλλά οι ιστορικές οικίες έχουν και χώρο και συλλογές κι έτσι δίνουν ένα δυναμικό συνδυασμό και την αίσθηση ότι όλα είναι έτοιμα. Είναι δελεαστικό να θεωρήσεις ότι ο χώρος και τα αντικείμενα μιλούν από μόνα τους για το παρελθόν,  αλλά σε ποια γλώσσα μιλούν;

Είναι δύσκολο για τους επιμελητές να θέσουν αυτό το ερώτημα ή ακόμα και να το απαντήσουν, απορροφημένοι στην προσπάθειά τους να μην παραπλανήσουν τον επισκέπτη. Και υπάρχουν αρκετά εμπόδια να προσελκύσουν επισκέπτες, που δε θεωρούν ότι θα βρουν κάποιο ενδιαφέρον σε τέτοιους χώρους. [1]

Αλλά καταρχήν , ποια η ανάγκη για ένα νέο μουσείο και μάλιστα σε ένα πεδίο λίγο πειραματικό στον ελλαδικό χώρο ή λανθασμένα ταυτισμένο με το λαογραφικό μουσείο, τη στατικότητα ή και ίσως την σιωπή;

Στην Γερμανία μια μεγάλη έκρηξη είχε συμβεί μεταξύ του 1970 και του 1990, η οποία μπορεί να εξηγηθεί ιστορικά και στηρίζεται στην παράδοση του κράτους σε ομοσπονδιακή μορφή. Τα μουσεία αποτέλεσαν το σύμβολο τοπικού πατριωτισμού, έτσι οι πόλεις έμοιαζαν εκείνη την περίοδο να ανταγωνίζονται στο κτίσιμο κτηρίων κατάλληλων για μουσείο. Από την άλλη πλευρά, αυτός ο μηχανισμός καλλιτεχνικού ανταγωνισμού αλλά και η φιλοδοξία ορισμένων, ευνόησε και την ίδρυση μικρών μουσείων . από τότε μάλιστα που κάθε δήμαρχος ανακάλυψε ότι μπορούσε να κερδίσει πόντους στο δημόσιο προφίλ του με την ίδρυση ενός μουσείου.

Κάτι παρόμοιο μοιάζει να συμβαίνει την τελευταία δεκαετία , όπου οι δήμαρχοι ανακαλύπτουν το ίδιο αβαντάζ για τη δημοτικότητά τους με τη δημιουργία ενός μουσείου.[2]

Τι συμβαίνει όμως όταν δεν πρόκειται ούτε για ιστορική οικία, ούτε για δημόσιο έργο, η δημιουργία ενός μουσείου που αναπαριστά όσο πιο αυθεντικά γίνεται την ατμόσφαιρα ενός αστικού Κεφαλονίτικου σπιτιού σε ένα νέο κτήριο;

Τότε εγεννήθη το «οίκος-Μουσείο»στον Καραβόμυλο Κεφαλονιάς.  

Το μικρό μουσείο αυτό επέλεξε το ίδιο το όνομά του. Δεν πρόκειται για μία ιστορική οικία που μετατρέπεται σε μουσείο, αλλά ούτε για ένα λαογραφικό μουσείο. Πρόκειται για ένα νέο κτήριο, μετά τους σεισμούς τους 1953, μέσα σε ένα καταπράσινο κήπο που φιλοξενεί τα αντικείμενα και έπιπλα τουλάχιστον 2,5 αιώνων ιστορίας, θέλοντας να αποδώσει τιμή σε όλους εκείνους τους προγόνους μας που έκαναν γνωστή την Κεφαλονιά και γενικότερα τον Ιόνιο χώρο, στα πέρατα της γης.

Αποτελεί επίσης το όνειρο ζωής για την Περιστέρα και το Δημήτρη Τόκκα.

Οι εργασίες της πρώτης φάσης ολοκληρώθηκαν και το οίκος- Μουσείο άνοιξε τις πόρτες του στις 6 Αυγούστου 2011, ευελπιστώντας να αποτελέσει ένα παράθυρο στο χρόνο, μια αφετηρία για ένα σύντομο ταξίδι στη μαγική ατμόσφαιρα των παλιών αστικών Επτανησιακών σπιτιών.[3]

Καλοτάξιδο λοιπόν.

---

[1] Lucy Worsley, Home Truths, Museum journal, May 2004, σσ. 24-27

[2]  Pearce S.: Museums in Europe 1992, London: Athlone Press, 1992, σσ.121-122

[3] http://vlahatasamis.blogspot.com/2011/08/blog-post_06.html?spref=fb

Η έναρξη της έκθεσης Art Signals του Κώστα Ευαγγελάτου

• 

  Art Signals - Costas Evaggelatos

  Όταν ο κος Ευαγγελάτος μου  είπε να πω δυο λόγια στην έναρξη της έκθεσής του,  με έπιασε άγχος. Έβαλα κάτω χαρτί και μολύβι και  κατέγραψα τις σκέψεις μου. Βγήκε ένα κείμενο γεμάτο μεγαλόπνοες λέξεις, ωραίο συντακτικό, περίτεχνα σχήματα λόγου, κλπ

  Η επόμενή μου κίνηση ήταν …να το σχίσω!

  Ξέρετε, όταν ο καλλιτέχνης διαθέτει ταλέντο, χαρακτήρα, καλλιέργεια και δύναμη παλέτας και μυαλού, δε χρειάζονται τα πολλά λόγια.

  Όταν τελείωνα τις σπουδές μου και κάπου είδα ένα βίντεο για τον καλλιτέχνη, και διάβαζα άρθρα σε τοπικά κυρίως ΜΜΕ, δεν ξέρω γιατί, είχα σχηματίσει την εικόνα του απλησίαστου, του απροσπέλαστου .

  Γνωρίζοντάς τον όμως προσωπικά όλο αυτό κατέρρευσε με το πρώτο του χαμόγελο. Χαμόγελο ψυχής.

  *  *  *  *

  ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ART SIGNALS ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ

  

  Κώστας Ευαγγελάτος - Φιλίπ Ζαμέτ

  Στη Σύγχρονη Πινακοθήκη villa ΡΟΔΟΠΗ, Μεσολωρά 7 και Βύρωνος στο Αργοστόλι,έγινε με μεγάλη επιτυχία η έναρξη της έκθεσης ART SIGNALS του Κώστα Ευαγγελάτου.Η ιστορικός τέχνης, μουσειολόγος και επιμελήτρια εκθέσεων Στέλλα Λιάτου έκανε αισθητική εισήγηση πάνω στα έργα του καλλιτέχνη, αναφέροντας στο εκλεκτό ακροατήριο που παραυρέθηκε στο άνοιγμα της ετήσιας εικαστικής παρουσίας του Ευαγγελάτου στο γενέθλιο τόπο και χώρο του τα εξής:

  « Ανακάλυψα πίσω από τις λέξεις του , και κυρίως πίσω από τα έργα του- γιατί αυτή είναι η γλώσσα επικοινωνίας ενός καλλιτέχνη- ότι κατά καιρούς στη ζωή μας συναντάμε άτομα που μοιάζουν να κινούνται σε κάποιους παράλληλους διαφορετικούς μικρόκοσμους με εμάς. Έτσι κι εδώ. Αυτός ο χώρος είναι η είσοδος σε ένας από αυτούς μέσω των έργων του καλλιτέχνη.
  Ειδικά με τα νέα του έργα. Μορφές στο φόντο συνδέουν πραγματικότητα και φαντασία. Ο Άμος Οζ είχε πει ότι κάποιοι συνδέουν τη φαντασία με την ντροπή και την αναξιοπρέπεια. Φοβούνται το τέρας που κρύβουν μέσα τους και που με τη βοήθεια της φαντασίας θα αποκαλυφθεί. Κάποιοι όμως, όπως ο κος Κ.Ευαγγελάτος κοινωνούν τη φαντασία τους σε όλους μας, γιατί μέσα από αυτή ο θεατής έρχεται σε επαφή με τη ζωή , ίσως με τη χαρά ίσως με την αγωνία αλλά σίγουρα με την αγάπη.

  Οι γυναικείες μορφές του μοιάζουν να ζουν μέσα σε ένα άχρονο τοπίο, αιώνια αθώες και έφηβες. Μοιάζουν να αναδύονται μέσα από σύννεφα μνήμης κι όχι λήθης,
  να σχηματίζονται από τα σταλαγματιές χαράς και λύπης,
  να χαμογελούν αδιόρατα όχι σαν ψυχρές Καρυάτιδες ,
  αλλά μυστικιστικά, σαν Μονα Λίζες,
  σαν να κρύβεται στις άκρες των χειλιών τους όχι η σιωπή, αλλά η γνώση.
  Η χρωματική παλέτα του είναι κυρίως φωτεινή και αισιόδοξη, υποδηλώνει μέρα καλοκαιριού κρυμμένη κάτω από τις σκιές δέντρων ή τη σκιά ενός κίονα που ξεπροβάλλει θυμίζοντας το παρελθόν μας. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που το χρώμα σκουραίνει , όμως κι εκεί σπάζει από εκρήξεις χρωμάτων, σαν να χάραξε κάποιος τη νύχτα με γυαλί κι έσταξε αίμα και ζωή.

  Όπως όμως και να μεταφράσει κάποιος τα νέα έργα του καλλιτέχνη- και όσα είπα ήταν η προσωπική μου ανάγνωση- σίγουρα θα νιώσει τη σιγουριά που εκπέμπουν.
  Θεωρώ- ή καλύτερα να πω, αισθάνομαι – ότι αποτελούν το πιο ώριμο βήμα του καλλιτέχνη, την Ιθάκη που αναζητούσε. Μετά από αυτά σίγουρα έχει πολλά ακόμα βήματα να περπατήσει στο δρόμο της συνεχούς καλλιτεχνικής αναζήτησης, παρά ταύτα η αίσθησή μου παραμένει ότι τα έργα αυτά θα αποτελέσουν ένα από τα κομβικότερα σημεία της καλλιτεχνικής του διαδρομής.  

  

  Κώστας Ευαγγελάτος

  Κι ίσως ίσως , οι τελευταίες του δημιουργίες να εκφράζουν τους στίχους από προηγούμενη ποιητική του συλλογή, ΡΟΠΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, με τους οποίους τον έχω συνδέσει στο μυαλό μου άρρηκτα:
  “Ανάγλυφα τυπώνω παραστάσεις
  συνεύρεσης εφήβου
  με την Τέχνη ”

                                                                                                                                                                                       
  Η Θαυμάσια και ατμοσφαιρική εικαστική βραδυά ολοκληρώθηκε με δροσερό κοκτέιλ στον κατάφυτο και ανθισμένο κήπο κάτω από το φως της θερμής πανσελήνου του Ιουλίου.Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι 5 Σεπτεμβρίου 2011.πληροφορίες: 26710 28501,6944621286

  www.gisi.gr/evangelatos

η αρχιτεκτονική των μουσείων

national gallery of modern and contemporary art- Rome

Τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται ότι τα μουσεία χρησιμοποιούν την αρχιτεκτονική ως μέσο για να εδραιώσουν το νέο τους ρόλο, αυτό του χώρου απόλαυσης και ευχαρίστησης .

Το να χρησιμοποιείς και να επενδύεις  ένα τεράστιο ποσό σε ιδιαίτερα κτήρια έχει να κάνει λιγότερο με το ρόλο του μουσείου σαν «μη κερδοσκοπικό ινστιτούτο» και περισσότερο με τον εκμοντερνισμό ,που χαρακτηρίζει τη εποχή μας, καθώς και με κυβερνητικές πολιτικές σχετικά με την αναγέννηση οικονομικά υποβαθμισμένων περιοχών.

Φυσικά υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες που έχουν επηρεάσει αυτό το φαινόμενο. Από τη μια πλευρά, κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι αυτά τα κτήρια δίνουν ένα χαρακτηριστικό τόνο στη σύγχρονη αρχιτεκτονική έρευνα , όσο αφορά στο σύνθετο ρόλο του μουσείου. Ταυτόχρονα, αυτές οι κατασκευές βοηθούν το μουσείο να προσδιορίσει τον εαυτό του ως ένα σημαντικό δημόσιο κτήριο ,που εκφράζει μια ευρύτερη πολιτιστική ανάπτυξη, πέρα από κάθε προσπάθεια που έκαναν οι καλλιτέχνες και οι συλλέκτες να ελέγξουν τον κόσμο της τέχνης.

Στη δεκαετία του ’90 τα μουσεία τέχνης παρουσιάζουν μια άνθιση όσο αφορά την αρχιτεκτονική  μορφή τους. Καινούριες κατασκευές εμφανίζονται στην Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στο όνομα της τέχνης και του καλού του κοινού. Είναι γεγονός ότι νέες κατασκευαστικές φόρμες μουσείων αναπτύχθηκαν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο στη Β. Αμερική όσο και την Ευρώπη.  Μέχρι εκείνη την περίοδο τα κτήρια με την μορφή αρχαίου ελληνικού ή ελληνιστικού ναού, έμοιαζαν να είναι η καταλληλότερη και η πλέον εγκεκριμένη μορφή για ένα μουσείο. Αλλά αυτό ο τύπος δεν είναι αρκετός πια. Τα μουσεία τέχνης ήθελαν να γίνουν ελκυστικά σε νέο, μεγαλύτερο κοινό.

Ήδη πιο πριν, η  δεκαετία του ’80 χαρακτηρίζεται από μια μετα-μοντέρνα προσέγγιση της τέχνης: πέρα από την υπάρχουσα τέχνης της ελίτ ένα άλλο είδος είχε παραχθεί από το κοινό και απευθυνόταν στο κοινό, η τέχνη των μαζών. Καλλιτεχνικές υπερπαραγωγές, εκθέσεις που στόχευαν στη μεγαλύτερη κάλυψη και δημοσιότητα για να προσελκύσει το κοινό, αναπτύχθηκαν. Υπό το όνομα της «δημοκρατίας», οι «υπερπαραγωγές τέχνης» προσπάθησαν να μειώσουν τους όρους «εκπαιδευτικό», ελιτιστικό, και ακαδημαϊκό, το οποίο συνόδευε το μουσείο τέχνης στο μυαλό του κοινού. Ήρθε η ώρα όπου τα μουσεία ανέπτυξαν έννοιες όπως τη χαρά, τη διασκέδαση και τη χαλάρωση στο περιεχόμενό τους. Στην προσπάθεια να αποτινάξουν την παλιά εικόνα ενός ιερού χώρου, ανοικτού μόνο σε μια ελίτ τάξη, τα μουσεία έχουν πια εντυπωσιακά και μοντέρνα εστιατόρια και καφετέριες, θέατρα και μαγαζιά.

Δεν είναι ξεκάθαρο αν τα ινστιτούτα ή οι επισκέπτες είναι αυτοί που οδηγούν τις εξελίξεις, αλλά είναι γεγονός ότι οι απαιτήσεις του επισκέπτη έχουν αλλάξει. Δεν αποτελεί πια μια ελιτιστική τάξη υψηλού μορφωτικού επιπέδου αλλά μια ομάδα καλύτερα ενημερωμένη. Ή τουλάχιστον οι επαγγελματίες του χώρου έχουν κατανοήσει ότι χρειάζεται να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στο κοινό τους, με σκοπό να κερδίσουν την προσοχή του και να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.

Η χρήση πολυμέσων και της νέας τεχνολογίας για την εικαστική έκφραση έχουν αλλάξει δραματικά την έννοια των μουσείων τέχνης και τώρα πια το κοινό περιμένει ένα περιβάλλον που ικανοποιεί την περιέργειά τους στη μοντέρνα τέχνη και την τεχνολογία σε αυτή, ώστε ένα κτήριο να μπορεί να διασαφηνίσει την ίδια του την ύπαρξη  σε άμεση συνάρτηση με τη νέα τεχνολογία

Όμως, τα τελευταία χρόνια είναι φανερό ότι τα μουσεία τέχνης απαιτούν ένα νέο ρόλο και λειτουργία, πιο ελκυστικά για το κοινό και που να βοηθούν στην αναγέννηση ενός ολόκληρου πεδίου, χρησιμοποιώντας την αρχιτεκτονική ως αφετηρία.

Το Guggenheim Μουσείο στο Bilbao και το Lowry Center  απέδειξαν ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να λειτουργήσει ως ένας επιπρόσθετος – και ίσως και ο κύριος παράγοντας – στην ανασύνταξη του ρόλου του μουσείου  τέχνης.

*     *    *

Κείμενο:  Στέλλα Ο.Λιάτου, μέρος της τελικής εργασίας του μεταπτυχιακού M.A. i n Museum and Artefact Studies